Ludwik Roman Wiesiołowski, znany również jako artysta herbu Ogończyk, to postać, która wywarła znaczący wpływ na polską sztukę. Urodził się 6 lutego 1854 roku, choć niektórzy wskazują na rok 1856, w Śremie, miastem o bogatej historii.
Wiesiołowski zmarł tragicznie 12 maja 1892 roku w Warszawie, gdzie spędził część swojego artystycznego życia. Był malarzem, który reprezentował nurt akademicki, co w tamtym czasie oznaczało dla niego dążenie do doskonałości technicznej oraz klasycznych wartości w sztuce.
Życiorys
Ludwik Wiesiołowski był utalentowanym artystą, synem Romana Józefa Wiesiołowskiego oraz Joanny Ludwiki Landelle-Pelissier. W 1872 roku rozpoczął swoją edukację w zakresie malarstwa w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona. Dwa lata później przeniósł się do Petersburga, gdzie kontynuował studia w Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych. W tym czasie nauczało go wielu znakomitych mistrzów, w tym Wasilij Wierieszczagin, Pawieł Czistiakow oraz Piotr Szamszin.
W trakcie swojej nauki, jego zdolności artystyczne zostały wielokrotnie docenione, co zaowocowało przyznaniem mu czterech srebrnych oraz dwóch złotych medali. W 1879 roku, po zakończeniu studiów, Wiesiołowski uzyskał tytuł artysty pierwszego stopnia oraz prestiżowy wielki złoty medal za obraz zatytułowany „Chrystus i jawnogrzesznica”. Dodatkowo, zdobył stypendium, które umożliwiło mu dalszą edukację.
W 1880 roku wyjechał na roczny pobyt do Paryża, a następnie, przez pięć lat, znajdował się w Rzymie, który był znany z inspirującej atmosfery artystycznej. Po powrocie do Warszawy w 1886 roku, Wiesiołowski postanowił otworzyć szkołę malarstwa przeznaczoną wyłącznie dla kobiet. To właśnie wtedy ożenił się z Bronisławą Malinowską, utalentowaną portrecistką i malarką specjalizującą się w kompozycjach kwiatowych.
Twórczość
Ludwik Wiesiołowski był artystą, który potrafił tworzyć poprawne akademickie przedstawienia o wyraźnie teatralnej kompozycji. Jego prace na początku oscylowały wokół tematyki religijnej. Podczas swojego pobytu w Rzymie zafascynował się tematyką antyczną i zaczął przedstawiać sceny z czasów starożytnego Rzymu.
Po powrocie do Warszawy, Wiesiołowski zajął się także rodzimą tematyką historyczną, co zaowocowało w 1886 roku licznymi pracami dotyczącymi dziejów Polski z czasów piastowskich. Jego talent przejawiał się również w tworzeniu scen rodzajowych, które oddawały życie wiejskie, oraz w pejzażach. Ponadto, był uznawanym portrecistą, a jego dzieła wystawiane były m.in. w warszawskim salonie Krywulta.
Do najbardziej znaczących prac Wiesiołowskiego można zaliczyć: Chrystus i jawnogrzesznica, Columbarium, Dawid grający na harfie, Ofiary Tyberiusza, Wyspa syren, Maskarada, Przy pieleniu, oraz Protektorowie sztuki, W ogrodzie.
Przypisy
- Ludwik Roman Wiesiołowski h. Ogończyk [online], www.sejm-wielki.pl [dostęp 16.02.2024 r.]
- Podawana również data 1851 (Genealogia potomków Sejmu Wielkiego).
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Mieczysław Welter | Robert Kasprzycki | Dariusz Żabiński | Jerzy Jurga | Jarosław Kozłowski | Feliks Wagner | Robert Łuczak (kompozytor) | Stefan Surzyński | Ryszard Fórmanek | Olga Rudnicka | Tomasz Działosz | Henryk GuzekOceń: Ludwik Wiesiołowski